سازهای کوبه ای

سازهای کوبه ای ارکستر با دست و به وسیله ی کوبه ها یا چکش هایی نواخته می شوند.

برخی نیز با تکان دادن یا سایش به صدا در می آیند.سازهای کوبه ای(بسته به این که صدای موسیقایی یا غیر موسیقایی پدید آورند.) به دو گروه سازهای دارای زیر و بم معین و سازهای بدون زیر و بم معین تقسیم می شوند.

سازهای دارای زیر و بم معین:

تیمپانی               چلستا

گلوکنشپیل           ناقوس

زایلوفون

سازهای بدون زیر و بم معین:

طبل کوچک        سنج

طبل بزرگ         گونگ(تام-تام)

تمبورین             مثلث

نوسان در سازهای کوبه ای ازغشا یا پوسته ای کشیده یا صفحه ها و میله هایی از جنس فلز، چوب یا هر ماده ی دیگری که بتواند مولد صدا باشد ایجاد می شود. برخی از ساز های کوبه ای مانند طبل بزرگ و سنج قادر به ایجاد صداهایی بیسار قوی هستند اما میرایی و محو صدای آن ها بسیار سریع تر از سازهای دیگر است. در اجرای اثری سنفونیک، یک نوازنده ی کوبه ای ممکن است عهده دار نواختن چند ساز کوبه ای مختلف باشد.

سازهای کوبه ای مدت ها فقط برای تاکید بر ریتم و نیز برجسته تر کردن لحظه های اوج موسیقی به کار گرفته می شدندف اما از حدود 1900 این سازها در برابر زهی ها،بادی های چوبی و بادی های برنجی به ایفای نقشی کمتر حاشیه ای و بسیار متفاوت با گذشته پرداختند.

آهنگسازان سدهی بیستم در بهره گیری از رنگ های صوتی ساز های کوبه ای بسیاد مشتاق بوده اند و گاه برای نمایاندن این اشتیاق آثاری ویژه ی سازهای کوبه ای ساخته اند که یونیزاسیون (1931) اثر ادگار وارز نمونه ای از آن هاست.نا گفته نماند که موسیقیدانان جاز و راک سازهای کوبه ای را تمام و کمال به کار گرفته اند.با این همه و با تجربه های کاوشگرانه ی اخیر در استفاده از توانایی های این سازها،موسیقیدانان غربی به ندرت نسبت به کاربرد هاب بسیار متنوع و گوناگون کوبه ای ها، مانند آنچه در موسیقی آفریقا و آسیا دیده می شود، گرایشی نشان داده اند؛ در موسیقی آسیایی، دگر گونی های ظریف ریتم، رنگ آمیزی  دینامیک به شیوه ای خیل انگیز به کار گرفته می شوند.